Column: Ik vind als slechthorende de heen- en terugreis altijd lastig

Enschede, 4 juni 2015

Ieder jaar gaan we met school op schoolreisje. Dit jaar zijn we naar Slagharen geweest. Ik vond het van tevoren helemaal leuk en had allemaal kriebels in mijn buik om te gaan, zoveel zin had ik. Een pretpark… rondtollen, snelheid… en heerlijk gillen.

Wat ik alleen altijd lastig vind is de weg heen en terug naar het pretpark. Meestal is het tijdens de heenweg zo dat er in de bus veel gepraat wordt en er grapjes worden gemaakt en iedereen door elkaar praat en loopt te gillen. Niet echt prettig als je slechthorend bent want hierdoor mis ik de clou van het verhaal 9 van de 10 keer. Dan ga ik mezelf overschreeuwen waardoor anderen steeds zeggen dat ik schreeuw, en dat blijft zich dan herhalen. En ik raak vanzelf geïrriteerd.

Grappige grapjes
Daarnaast merk ik vaak dat ik de grapjes van anderen eigenlijk niet zo goed begrijp. Ik vraag me dan wel eens af of ik misschien heel erg dom ben maar nu vertelde me laatst iemand dat slechthorenden bepaalde grappen anders binnen krijgen dan anderen. Ook spreekwoorden etc. zijn kennelijk lastiger te begrijpen voor “ons”. Wat ik merk is dat ik spreekwoorden simpelweg niet begrijp. Ik snap natuurlijk ook wel dat bijvoorbeeld een aap niet uit een mouw komt maar laatst zei iemand dat de appel niet ver van de boom viel…toen ben ik toch bij een boom gaan kijken waar die appels waren. Nou ik kan je vertellen dat ik me dan enorm stom voel en staat het schaamrood me op de kaken als ik weer eens de boel letterlijk loop te nemen. Toch zou ik graag eens uitleg willen krijgen over hoe dit nou zit….dus als iemand dit weet, wil je me dit dan laten weten?

Hatsjikideeeee
Nou was ik dit jaar door alle drukte in de bus eigenlijk best een beetje chagrijnig geworden. Toen we dus eindelijk de bus uit mochten wilde ik meteen het park in. Ik liep al weg toen de juffrouw me terug floot. Ik mocht pas gaan als zij dat zei. Nou, je snapt natuurlijk dat als je al chagrijnig bent deze opmerking het niet heel goed deed. Ik werd dan ook een beetje opstandig. Kan er nu om lachen maar eigenlijk was het niet heel aardig. Ik moest gaan zitten maar bleef staan, ik moest niet zeuren maar deed er expres een schepje bovenop. Dus ik sjokte achter de juf aan…. en na een kwartier zei ze eindelijk: jullie mogen het park in.

Hatsjikideeeee, daar ging ik. Samen met een paar vriendinnen renden we meteen naar de achtbaan over de kop. Nou tijdens dit ritje in de achtbaan verdween mijn chagrijnige bui meteen want ik heb de hele rit knetterhard zitten gillen! Met mijn vriendinnen zijn we alle attracties langs geweest, zelfs in de kindertrein. We waren hier zo groot voor dat we om de beurten moesten. Op een gegeven moment kwam er een man van het park naar ons toe en die vroeg van welke groep we waren… .wij bang dat we wat fout hadden gedaan…maar nee, we moesten naar de startplaats omdat we gingen eten hahahaha. De dag ging heel erg snel voorbij en het was erg gezellig.

Na rennen en vliegen volgt de rust
Tijdens de terugreis was iedereen gelukkig moe van het rennen en vliegen in het park waardoor het wat rustiger was in de bus. Dan merk ik dat ik me wat gelukkiger voel en normaal kan meedoen aan de gesprekken.

Volgend jaar op kamp… dat vind ik helemaal spannend!


Met speciale dank aan: Nikki via UnitEars, een blog voor en door mensen met gehoorproblemen. 

Ik ben Nikki en ik ben 10 jaar. Ik ben sinds mijn geboorte slechthorend. Mijn gehoorzenuw is beschadigd. Dit komt omdat ik met 28 weken al geboren ben. Sinds mijn tweede jaar draag ik gehoorapparaten. Ondanks dat ik gewend ben niet alles te horen, vind ik sommige dingen best vervelend. Zoals altijd maar met batterijen op zak lopen, in het verkeer de auto's niet horen aankomen en simpele dingen als een wekker niet horen. Ook vind ik het vervelend dat andere kinderen het "raar" vinden dat ik wat in mijn oren hebt. Ik vind het erg leuk dat ik mag schrijven over mijn slechthorendheid want ik wil graag delen hoe het voelt om "anders" te zijn.