Column: 'Schoolreisje spannend, maar als begeleider nog spannender'

Katwijk, 9 juli 2015

'Schoolreisje spannend, maar als begeleider nog spannender'

Eind juni ben ik mee geweest als begeleider van het schoolreisje van Puck. Nu vond ik het als kind altijd al heel spannend om te gaan, maar nu was ik nog meer gespannen.

De reden dat ik mee ging was vrij simpel. Wij (Roos en ik) zijn nogal watjes met het toevertrouwen van onze kindjes. Ik was het dan ook helemaal met Roos eens toen ze voorstelde dat ze mee zou gaan. Sterker nog ik bevestigde het met ferme taal: 'Ja natuurlijk moet er iemand mee! Anders zit ik de hele dag met een knoop in mijn maag!'. Dit gooide ik er echter al uit voordat Roos had gekeken op wat voor dag het schoolreisje zou vallen. 'Nou het is op een dinsdag Maik. Ik moet dan werken. Fijn dat je het zo met mij eens bent, dan kan jij lekker mee!'

Op de dag zelf werd ik al wat gespannen wakker. Om het allemaal wat makkelijker te maken was ik nog wat grieperig ook. Wel mannengriep, maar dat is toch bijna net zo erg als echte griep. Ziek melden was geen optie, dus ik moest sterk blijven! Net als Puck begon ik mijn tasje klaar te maken. Ik heb zo veel mogelijk zakjes snoep mee genomen.

'Als het uit de klauwen zou lopen leek omkopen het beste plan! Chanteren, bedreigen en bang maken met leugens schoten ook nog even door mijn hoofd.'

Toetenboeners, billendoekjes, en een extra telefoon mee, voor het geval de eerste uitvalt als ik 112 moet bellen.

In de klas aangekomen werden de kinderen verdeeld. Eén voor één werden de ouders opgenoemd, samen met de kinderen die ze die dag moesten begeleiden. Tot mijn verbazing kreeg ik 4 kinderen en de anderen 3 kinderen. Ik maakte me gelijk zorgen dat de juf te veel van mij verwachtte en niet door had hoe zenuwachtig ik wel niet was, achter dat stoere George Clooney uiterlijk van me. Nadat ik de 4 namen had gehoord wilde ik gelijk weten om welke kids het zou gaan. Eén was mijn eigen dochter, één een vriendinnetje van Puck en dan nog twee jongens. Ik liet Puck de jongens voor me aanwijzen. Eén jongen had de zelfde bril als mijn zoon. Ik dacht bij mezelf dat is mooi die herken ik wel, het tweede jongetje was gewoon een jongetje waar er nog duizend van zijn. Zijn uiterlijk was niet afwijkend, hij had de gemiddelde lengte, stoer kapsel en donkerblauwe kleding. Ik dacht bij mezelf die ga ik nooit herkennen tussen alle andere kinderen. Ik  werd ook gelijk weer een beetje boos op Roos, die mijn idee van matching kleding afkeurde. Het leek me een wereld idee om ‘mijn’ kinderen een fel gekleurd cool shirt te geven, maar Roos was bang dat de andere ouders me dan zouden gaan pesten.

Aangekomen in Avifauna heb ik een flinke peptalk gehouden. Toen één van de jongetjes onder mijn peptalk aangaf zijn papa en mama te missen, heb ik mijn toon toch maar wat vriendelijker gemaakt.

De eerste drie minuten gingen erg goed. Op advies van Roos ben ik begonnen met een plasstop. Ik gooide al mijn normen en waarden op zij en ben met de kinderen in een invalidentoilet gaan zitten. Eén voor één liet ik ze zo plassen. De eerste twee gingen goed. De derde had echter wat problemen met zijn knoop. Ik vorderde de kinderen om voor het toilet te blijven wachten, omdat ik naar binnen moest. Het duurde ongeveer 20 seconden voordat ik de knoop los had en terug was uit het toilet. Toen ik terug kwam deed ik gelijk een telling. Ik kwam op twee. 'Puck waar is dat jongetje heen?'. 'Oh die ging alvast bij de vogels kijken.' Ik voelde mijn hele lichaam tintelen. Ik voelde dat dit niet mijn mannengriep was, maar een paniekaanval. Ik rende naar buiten en daar zag ik niets. Ik rende terug, omdat ik er van overtuigd was dat de andere drie ook wilde ontsnappen en dat wilde ik zeker voorkomen. Net op het moment dat ik voelde dat de paniek de overhand ging nemen, kwam er een moeder aangelopen van een andere school. Het voelde als een engel die binnen kwam lopen. Ze had het jongetje bij haar. Ze zei: 'Hij zei dat die was weggelopen bij het toilet, omdat het te lang duurde, Hij hoort zeker bij jou?'. Ik kon de vrouw wel zoenen en het idee om de jongen de rest van het schoolreisje in het invalidentoilet spookte door mijn hoofd. Over het zoenen heb ik nog even getwijfeld, maar besloot het niet te doen.

Dit incident heeft me de rest van de dag op scherp gezet. Ik heb de kinderen geen meter speling gegeven. Zij van de glijbaan, ik van de glijbaan. Zij in de draaimolen, ik in de draaimolen. Niets aan het toeval overlaten. Maar zelfs dan, zelfs dan nog is het onmogelijk om vier kinderen op één plek te houden en vastbinden is ook geen optie. Ik werd zelfs door een vrouw aangesproken tijdens de vogelshow. Deze vrouw begeleide acht mensen met het syndroom van down en ze had medelijden met mij! Dat zegt wel wat!

'Pap ik wou dat je altijd mee kon op schoolreisje!'

Thuis gekomen heb ik dan ook de mannengriep zijn gang laten gaan. Ik ben finaal ingestort. Ik ging samen met Puck naar bed. Zelfs ziek moeten melden op mijn werk. Volgend jaar gaat Roos lekker mee dacht ik nog. Gelukkig gaf Puck me nog een dikke kus en zei ze: 'Pap ik wou dat je altijd mee kon op schoolreisje, jij koopt van die lekker ijsjes.' Dat gaf een goed gevoel en ik viel vredig in slaap. Toen ik bijna sliep schrok ik nog even wakker! Sam zit volgend jaar ook op de basisschool! Dan gaan er twee op schoolreisje!

Met speciale dank aan: Maikel Haver via de website 'De leukste kinderen', online magazine voor bewuste ouders.

Maikel Haver is 34 jaar oud en vader van twee kinderen, dochter Puck van vier jaar oud en zoon Sam van drie jaar oud. Samen met zijn vriendin Roos en kinderen woont hij in Katwijk aan Zee. Naast zijn werk als politieagent, heeft hij twee papadagen. Deze ervaringen zet hij graag op papier en deelt deze met andere.